Muñoz Molina e o Instituto Cervantes

Muñoz Molina, César Antonio Molina e Eduardo Lago (2006)

Lo que yo me preguntaba,

 era cómo un país de mediana importancia

 podía permitirse tantos lujos.

A. Muñoz Molina

Sigo as crónicas periodísticas de Muñoz Molina desde hai anos e encántanme. Non sigo tanto a súa obra novelística, porque é contada a novela contemporánea que leo –non hai tempo para todo-. Coincido habitualmente coas opinións de Muñoz Molina, e incluso aprecio nos seus textos esa complicidade íntima que soamente se pode dar, por razóns obvias, entre aqueles que pertencemos a unha mesma xeración e vivimos vidas paralelas na infancia e na xuventude. Non obstante, sen dubidar das súas sans intencións, teño que dicir que non me gustou nada o artigo “Marca Cervantes” que asinaba esta semana en Babelia. Confeso que xa non me parecera acertada a súa decisión de aceptar o cargo de director da sede do Instituto Cervantes en Nova York no ano 2004, porque a independencia resulta fundamental para un escritor e casa mal coa aceptación de cargos públicos nomeados a dedo. Agora, este artigo acaba de convencerme de que aquel achegamento ó poder, a pesar da súa brevidade (2004-2006), non lle sentou nada ben.

O obxectivo fundamental da súa crónica non era outro cá crítica dos recortes, “brutales”, segundo a súa opinión, dos presupostos do Instituto Cervantes,  recortes que “traerán consigo la ruína segura de todo lo que ha ido ganando a lo largo de veinte años”, os que ten de vida esa institución dedicada ó ensino da lingua e a difusión da cultura española no exterior, a que el considera “modelo de excelencia” no ensino de idiomas. Chamou a miña atención que na crítica, Muñoz Molina, antigo director dunha sede, non aporte nin un só dato obxectivo ou cuantificable sobre o que sustentar a súa argumentación. Porque, neste país, visto o visto, entenderá Muñoz Molina que se os cidadáns estamos en contra dos recortes inxustos, non o estamos menos contra os despilfarros innecesarios e moito menos contra a poda dos innumerables privilexios privados que graciosamente se concederon, e conceden, á conta do presuposto público. E, claro, ó falar de cartos os números resultan imprescindibles.

Apunta Muñoz Molina que o Instituto Cervantes tomou como modelos, entre outros, o British Council e a Alianza Francesa. Desde logo o de modelos debeuse entender exclusivamente para os fins, pero nunca para os medios. Explícome: no caso da Alianza Francesa o goberno francés subvenciona as súas actividades cun escaso 5% sobre o total do presuposto; no caso do British Council as súas contas indican que por cada libra que inviste o goberno británico na institución, esta recada 3,10. Que din as contas do Instituto Cervantes?  Pois, como cabía esperar, algo totalmente distinto; por exemplo, que nos presupostos do ano 2008, dos 122 millóns de euros de gasto anual, 90 millóns foron sufragados con transferencias directas do Estado (este ano serán 76 millóns); é dicir, os españois pagamos cos nosos impostos arredor do 75% (86% no exercicio do 2011) do gasto total desa institución. Compárese iso cos datos aportados para o British Council ou a Alianza Francesa e coido que sobra calquera comentario. O British Council e a Alianza Francesa son bos negocios para os respectivos países, mentres o Instituto Cervantes é unha notable hipoteca para o noso.

Sae Muñoz Molina na defensa dos profesores: «quizás la parte más sólida profesionalmente de su personal, la mejor preparada y de más prestigio, ganan sueldos en general insuficientes, y tienen condiciones laborales inseguras.». Esquécese de aclarar que hai dous tipos de profesores: os fixos, con oposición, e os contratados. O salario medio dos primeiros está arredor do 41.000 euros ó ano, e se pode ser certo que nalgúns países ese salario non é gran cousa, noutros, con eses cartos, poden vivir coma verdadeiros marajás. E senón, porque hai tantas pelexas para conseguir esas prazas? Entre a información que recollín, anotei un dato que aporta un usuario galego do centro que o Instituto Cervantes ten en Shangai: sorprendíase da oferta dunha praza de profesor de español cun salario de 54.000 dólares anuais, mentres o salario ofrecido por un colexio privado na mesma cidade, para un posto con dedicación semellante, era de 18.000 euros. Cousa diferente son os profesores contratados, dos que hai continuas queixas, bastante razoables, en moitos centros do Cervantes (ver o blog (http://eltrasterodelcervantes.blogspot.com.es/). En todo caso, dado que o Instituto Cervantes, no ensino da lingua, non pode ser unha institución benéfica, o profesorado deberá pagarse cos ingresos que xeren os cursos que imparta, como ocorre no British Council e na Alianza Francesa.  Pero o que xa me parece totalmente fóra de lugar é isto que escribe: «En cuanto a los directores, jefes de estudios, gestores culturales y administradores, sus sueldos son casi insultantemente inferiores a los de los diplomáticos, y además carecen de todas las prebendas de éstos, empezando por la muy importante de la vivienda gratuita.». Sería desexable que os aires da capital do imperio non lle fixesen esquecer a Muñoz Molina a súa Úbeda natal e non o convertesen nun desmemoriado! Soamente faltaría que o persoal de tales centros cobrase salarios de diplomáticos (eses si que resultan insultantes, Antonio, pero por superiores ó que sería razoable). Ademais, deixando á marxe o método dixital de nomeamento de todos eses cargos, por moito que se disfracen de concursos de méritos, todos os salarios deben de ser bastante superiores ós 41.000 euros dos profesores, e estou seguro que no noso país sobran aspirantes coa cualificación precisa que estarían encantados tanto do soldo coma do destino. Moitos dos que participan nos blogs que tratan destes asuntos confesan que nunca foron capaces de saber a ciencia certa o que ganan os directores dos centros, pero un asegura que sempre era máis de 6.000 euros ó mes no ano 2009. Se a todo isto unimos as constantes denuncias de traballadores sobre nepotismo e incapacidade dalgúns directores, caciquismo e enchufismo nos nomeamentos, despilfarro de recursos (o aluguer do local de Pekín, por exemplo, de 3200 metros cadrados nun soberbio edificio, custaba, no 2009, 400.000 euros ó ano), etc., etc., a conclusión obrigada é que o Instituto Cervantes será de todo menos exemplar. Como cabía sospeitar, un de tantos “chiringuitos” que, a pesar de nacer sobre unha boa idea e para realizar unha labor tan importante como necesaria, remata servindo fundamentalmente para colocar amigos; como din os editores do blog “el trastero del Cervantes”: «un coto privado de caza para los amigos del partido de gobierno de turno, llámese PSOE, PP, etc.». Visto todo iso, como quere Muñoz Molina que non se pense que traballar no Cervantes é unha especie de “sinecura diplomática”?

Para rematar, un comentario sobre o papel de difusor cultural que ten o Instituto Cervantes. Escribe Muñoz Molina: «Somos muchos los escritores españoles y latinoamericanos que nos hemos beneficiado de la colaboración entre el Instituto Cervantes y las editoriales que publican nuestros libros en otros países». Non me cabe a menor dúbida! Se un dá un paseo polas axendas de actividades culturais dos centros do Instituto Cervantes ó longo e ancho do mundo, atopará un completísimo calendario de eventos que xa nos gustaría ter aquí, na propia casa: conferencias dos escritores máis relevantes, actuacións dos músicos máis coñecidos, presentación das últimas películas españolas coa asistencia de actores e directores…-magnífica oportunidade, para todos eles, de facer turismo gratis polo mundo-. E todo iso de balde para os asistentes! Claro, pagando nós! Un exercicio recomendable: búsquese no British Council e na Alliance Française actividades semellantes e compárese.  Será que o Reino Unido e Francia son países máis pobres ou será outra mostra dos derroches que son precisos para alimentar ese afán vanidoso por aparentar, esa “manía de los grandes gestos, el despilfarro en lo superfluo y la mezquindad en lo necesario”, segundo el mesmo ten denunciado, que caracteriza á nosa cultura? 

En verdade, ter que ler cousas coma estas mentres o país se desangra resulta especialmente triste, sobre todo cando vén de quen un aprecia tanto. De tódolos xeitos, que ninguén se trabuque: o sábado volverei a ler  con sumo gusto o artigo de Muñoz Molina. Todos temos as nosas cousas e, como dicía Kant, errar no xuízo cando se cre ter razón en conciencia nunca resulta eticamente reprochable. Pero si rebatible.

Camiño Francés

Carte des chemins de S. Jacques de Compostelle, 1648. Camino Francés de Santiago de Compostela*

Asistía o pasado 18 de outubro en Ourense ó ciclo de conferencias “Vías de comunicación e tráfico comercial” organizado polo Departamento de Historia da Universidade de Vigo. Interesábanme, sobre todo, as exposicións de Carlos Nárdiz (Protección patrimonial dos camiños históricos), Manuel G. Durán (Pontes históricas e vías de comunicación) e J.M. Andrade Cernadas (Viaxeiros ou peregrinos? Algunhas notas críticas sobre a peregrinación a Santiago na Idade Media). A concorrencia estaba formada, fundamentalmente, por alumnos de historia, e resultoume vergoñento comprobar como a maioría dos que eu podía ver, en vez de atender ós conferenciantes, dedicábanse a mandar mensaxes polo móbil ou, simplemente, a botar unha cabezadiña nas cómodas butacas do auditorio –certo que ningún roncaba-. Tamén chamou a miña atención o uso do idioma: das catro conferencias que escoitei, as tres impartidas por profesores galegos foron en castelán, e a única concesión á nosa lingua veu dun profesor madrileño que puxo o título da súa presentación en galego: tristísimo.

Pero, vaiamos co tema sobre o que pretendo escribir: O Camiño Francés. Teño investigado algunha cuestión relacionada co nome do Camiño, e a idea de publicar algo no blog veume cando escoitaba a Andrade Cernadas, que falou, e ben, dos camiños de Santiago e dos peregrinos. Incidiu, sobre todo, no erro de retroproxección que se comete cando se pensa que a importancia actual da vía e o tipo de peregrinos que a percorren resultan extrapolables ó pasado. Algúns datos que deu: na época de Xelmirez os documentos apenas falan dos peregrinos; a única etapa de peregrinacións masivas anterior á actual sería a Baixa Idade Media, na que os máis chegarían por mar desde as illas británicas; nos séculos XIX e XX os peregrinos a Santiago foron escasísimos (no ano 1972, por exemplo, soamente se entregaron 67 Compostelas). O verdadeiro despegue do Camiño produciríase no ano 1993, co Plan Xacobeo, eminentemente turístico, impulsado por Fraga. Tamén sinalou o profesor algo que xa sabíamos: os camiños de Santiago eran vías por onde circulaban viaxeiros con distintas motivacións; algúns deles, seguramente os menos, eran peregrinos a Santiago por devoción relixiosa.

Citou Andrade Cernadas o Camiño Francés, o Camiño Inglés, o Camiño Portugués, etc. Todo isto parece clarísimo: o Camiño Francés é o camiño que vén de Francia, o Inglés é o que vén de Inglaterra, o Portugués de Portugal, etc. Pero eu penso que hai algún problema. Por exemplo, un documento dunha concordia entre o Arcebispo de Santiago e o Conde de Altamira, do ano 1554, sobre a ocupación e espolio dalgúns lugares e fortalezas do primeiro, fala das cinco feligresias del camino frances. Sorpresa: estas feligresías, que se corresponden coas actuais de Bruma, Ardemil, Leira, Poulo e Buscás, todas do concello de Ordes, non está a carón do que agora coñecemos por Camiño Francés senón do Camiño Inglés! Como se entende isto? Pois, para comezar, aceptando que as cousas case nunca son tan sinxelas como se presentan.

Principiarei cunha afirmación que pode sorprender: o nome orixinal do que agora coñecemos como Camiño Francés non era Camiño Francés. En efecto, cando se revisa a documentación medieval de Galicia, as primeiras referencias indubidables do Camiño de Santiago, que son do século XII, refírense a el como: caminum Francorum, iter Francorum, vie Francorum e stratam Francorum, denominacións que poñen de manifesto que se trata do camiño ou vía dos francos, pero nunca dun camiño que vén de Francia, circunstancia normal se temos en conta que Francia aínda non era unha realidade totalmente definida como país. Mesmo na guía do camiño do Liber Sancti Jacobi (o Códice Calixtino) as denominacións que aparecen son via e ytinere Sancti Iacobi, e dúas veces se cita, dentro de Compostela, a viam Francigenam, concretando que se trata da rua onde se atopan os cambistas, os taberneiros e os comerciantes; pero nunca se fala do Camiño Francés, aínda que asi apareza nalgunhas traduccións pouco rigorosas. Na realidade, a denominación de Camiño Francés non aparece nos documentos ata un século máis tarde, e soamente se fará común a partir de mediados do século XIII. Adoita explicarse isto dicindo que “francos” eran os que viñan de Francia e que polo tanto as dúas denominacións resultan equivalentes. Pois tampouco! O tema é complexo, pero podemos resumilo dicindo que franco, na Idade Media, podía significar dúas cousas: extranxeiro (pero non exclusivamente francés) e home libre ou exento de certas cargas (a iso se refiren os comúns fueros de francos). É certo que o apelativo franco tivo na súa orixe un carácter estritamente étnico, referente a individudos pertencentes ó pobo xermánico dos francos; pero desde o século VI, ou talvez desde algo antes, pasou a significar tamén ‘home libre’, pénsase que por derivar en última instancia da raiz gótica freis-, da que vén o alemán moderno frei  e o inglés free. Máis tarde,  a gran extensión que alcanzou o regnum francorum -toda a Francia actual, gran parte da Alemaña, Hungría, Chequia, os Países Baixos, Italia e incluso unha parte da Península Ibérica (a Marca Hispánica)-, fixo que fosen coñecidos co apelativo común de francos tódolos habitantes deses territorios. A pesar de que o tratado de Verdum, do ano 843, estableceu a división do regnum francorum en tres partes, a denominación de francos seguiuse utilizando para os habitantes do total do antigo reino; así o demostra, por exemplo, o nome común de francos que recibían os cristiáns que participaban nas cruzadas (séculos XI-XIII), con independencia do país de orixe. En sintonía con isto, hai que apuntar que o primeiro rei que abandona a antiga fórmula de rei dos francos para pasar a denominarse rei de Francia foi Felipe II “Augusto” (1180-1223), xa a cabalo dos séculos XII e XIII. Da voz francigenae din Vázquez de Parga, Lacarra e Uría no seu monumental traballo “Las peregrinaciones a Santiago de Compostela”: «cobra en los diplomas un sentido más general de “extranjero”, cualquiera que sea su procedencia. Exactamente lo mismo ocurre en Italia e Inglaterra, donde bajo el nombre de francigenae se incluía a tolos los que no se demostrara eran ingleses o italianos.».

Pero, por que o Caminum Francorum pasa a ser Camiño Francés? Pois penso que a razón fundamental está na aparición do substantivo e adxectivo franceis (>français), que comeza a documentarse a principios do século XII, derivado de franc ‘franco’ (do lat. medieval francus, xen. franci, á súa vez dun xermánico frank ‘libre, exento’). Outro adxectivo derivado do mesmo substantivo era francisco, que cualificaba obxectos, sobre todo relixiosos, de orixe ou estilo franco, equivalente a romano e por contraposición a mozárabe hispano. Non debemos esquecer que foi o Camiño a principal vía de introducción do rito litúrxico romano que acabou impoñéndose totalmente ó antigo rito hispano no reinado de Afonso VI . Foi parte da chamada reforma gregoriana que algúns non dubidan en chamarlle Carolinxia, por canto conseguía facer realidade as aspiracións do Imperio fundado por Carlomagno, entre elas a unificación litúrxica. Curiosamente, e non por casualidade, camino francisco foi a denominación intermedia do Camiño, moi común na primeira metade do século XIII, entre o antigo caminum francorum e o novo camino frances. En suma, os primeiros Camiño Francés aínda fan referencia ó franco, sospeito que cun gran peso do significado relixioso, e nada ten que ver ese nome con que a orixe de tal camiño estivese en Francia. Pero, claro, a conformación definitiva de Francia como país, que toma o seu nome do baixo latín Francia ‘o país dos francos’ – un exemplo claro da diferencia entre o concepto desa antiga Francia e a posterior vese ó estudar que cando os francos ocuparon a Galia, os galos chamábanlle ós francos “xermanos”), irá facendo que se perda o significado orixinal do nome do Camiño e se vaia asumindo o que agora temos, dun camiño que principia en Francia, un xeito de etimoloxía popular algo sutil, pero etimoloxía popular ó fin e ó cabo. A maiores, as fontes hispanas tamén aclaran como o primeiro significado do adxectivo francés era ‘franco’; así, cando Afonso X, autor dalgunha das primeiras referencias que temos do uso do adxectivo francés en España,  relata os feitos lendarios dos exércitos de Carlomagno na península Ibérica, ós francos chámalle franceses,  e cando se refire ó rito relixioso romano ou franco, chámalle officio frances.

Aínda así, quedaría por explicar por que aparecen camiños, como o citado ó principio do traballo, que levan a denominación de camiño francés e son distintos do antigo caminum francorum. Podería pensarse que o elemento relixioso da peregrinación unificara tal denominación para todos os camiños de Santiago. Pero non: están documentados camiños franceses que non van a Santiago. Por exemplo, nun apeo de San Clodio do ano 1565 aparece unha leira de viña nas proximidades da Ponte San Clodio que linda  “por vajo en el camino frances”, que non era outro có antigo camiño que viña de Ribadavia para San Clodio pola marxe esquerda do Avia. Claro que este camiño, por ter continuidade ata Compostela, tamén podería ser considerado un camiño de Santiago, por certo tan ou máis importante ca moitos dos que agora están considerados e protexidos como camiños de Santiago, pero diso poderíamos falar noutra ocasión. O que xa non deixa lugar a dúbidas é, por exemplo, un deslinde do ano 1560, dunha leira en Ponte Caldelas,  que estaba situada “al longo del camjño franzes q^e bay p^a Ribadabja”, é dicir, a carón do camiño de Pontevedra a Ribadavia, e ese si que non ía a Santiago. Cal pode ser a explicación? Pois, en resumo, que o singular réxime xurídico que acadou  o Camiño Francés, libre para tódalas persoas e soamente suxeito á xurisdición real, comezou a aplicarse a outros camiños que por iso recibiron o nome de camiños franceses. Non obstante, esa denominación xa comezou a declinar nos séculos XIV e XV, substituída pola de Camiño Real, que sería, en definitiva, a que se mantería. Dese xeito, no século XVI xa eran raras as referencias a camiños franceses, e no XVII practicamente desapareceron. Por iso agora nos sorprenden tanto. 

Moitas máis dificultades e escuridades, tanto de tipo histórico coma lingüístico, hai relacionadas cos Francos; por exemplo no topónimo homónimo, bastante habitual en Galicia, que se asocia a miúdo, e con pouco fundamento, coas peregrinacións a Santiago, e con outros topónimos aparentemente relacionados, caso de Francelos. Pero, por hoxe, coido que xa é suficiente.

*Mapa falso do Camiño Francés, que incluso está á venda nalgún museo. Foi realizado polo artista francés Daniel Derveaux nos anos setenta. El foi un dos que soubo “poñer en valor” o Camiño.