A fermosura de Galicia

Hai tempo que perdín o entusiasmo xuvenil polas viaxes. Non é que  defenda a Emerson, cando dicía que viaxar era o paraíso dos parvos, nin tampouco me produce náuseas a idea das viaxes, como lle acontecía a Pessoa. Pero volvinme cómodo, non acredito que o “homo turísticus” vaia perfeccionar ó “homo sapiens”, e aprecio cada vez máis o adaxio latino “domi manere convenit felicibus”: convenlle ós felices quedarse na casa.

Con todo, aproveitei o bo tempo da ponte de Santos para dar unha volta por Galicia. E o periplo fíxome cavilar sobre a veracidade ou non dunha  idea moi común entre os galegos: a de que Galicia é o país máis fermoso do mundo. Castelao, que non admitía disidencia  a este respecto, escribiu no Sempre en Galiza: «non hai galego que non se sinta orgulloso de ser fillo da terra máis fermosa do mundo».  Eu, talvez pola miña formación científica, que dificilmente admite os absolutos, non sería tan categórico coma Castelao. Pero pode que o enclave natural da nosa terra sexa dos máis fermosos do mundo; non obstante, o que non creo é que as nosas cidades e as nosas vilas estean en posesión de tal condición. A maioría ocupan espazos xeográficos privilexiados, é certo, pero a man do home, en vez de contribuír a potenciar esa natural fermosura, como fixeron as culturas máis elevadas, dedicouse nos últimos cincuenta anos a hipotecala, e en moitos casos para sempre. 

Estiven eses días na Coruña, talvez a cidade galega que prefiro e a que mellor coñezo. E todo o mundo fala da súa fermosura: da Torre de Hércules, de Riazor, dos Cantóns, da calle Real... Pero ninguén fala dos caóticos barrios que rodean a cidade antiga: Montealto, Os Mallos, ... Tampouco das últimas actuacións, que deixaron ós xardíns de Méndez Núñez e ós propios Cantóns sen a visión do mar... E cando saín da Coruña para Carballo era tal a cantidade de desmontes, naves industriais e enlaces de estradas, que nin sequera fun capaz de recoñecer paisaxes polas que durante unha década pasara a miúdo. Arteixo pareceume tan horrenda coma sempre; e logo en Carballo, vila na que vivín oito anos, a conclusión foi que se antes era pouco agraciada, cunha maioría de construcións de ínfima calidade, da época do “desarrollismo” dos sesenta e setenta, colocadas sen ningún xeito, ultimamente aínda foi a peor.

E resultou que só cando abandonei as cidades e as vilas e entrei nos espazos rurais as cousas melloraron. Desde logo, nin en Bergantiños nin no Deza se ven os ermos nin o despoboamento da provincia de Ourense; as terras están traballadas, e as casas, aínda que excesivas en tódolos sitios, parecéronme ben arranxadas, e algunhas ata fermosas. No que respecta á costa entre Cee e Noia,  polo Pindo, Carnota, Louro e Muros, ademais de única, talvez sexa a que mellor se conserva de Galicia, ó non sufrir a presión especulativa das Rías Baixas. E as estradas non teñen comparación coas dos anos oitenta. Pero o que máis me compraceu da viaxe foi comprobar que a “Casa Cruz” de Baio sigue aberta: coas mesmas cociñeiras, coa mesma comida tradicional e ata coa mesma torta de améndoas de hai trinta anos.

O miolo de todo isto resulta bastante extrapolable para toda Galicia, e vén ó caso porque me fai moita graza esa fixación que teñen os “urbanitas” de denunciar o “feísmo” do rural galego: que se viron un metálico facendo de cancela, que se viron unha bañeira como bebedoiro dos animais, que se viron un alpendre de ladrillo... Pois direilles que todo iso son minucias comparadas co espantoso e mastodóntico “feísmo” especulativo das cidades e das vilas galegas. Porque o do rural ten fácil arranxo: basta con sacar o metálico ou a bañeira, ou con recebar o galpón. Pero, quen vai arranxar os desastres urbanísticos  das vilas e dos barrios das cidades galegas?

Artigo publicado no diario La Región o venres 25 de novembro do 2016

Casas abertas

Caerán poco a poco,

sin ningún orden cierto,

sin ninguna esperanza…

J. Llamazares

Deixou escrito Castelao que «o galego quer unha casa de seu, independente, con catro fachadas e asentada nun outeiro». Trátase dun anhelo moi vello, que simplemente reflicte unha historia chea de necesidades na que os galegos raramente fomos donos das nosas casas. A casa, igual cá terra que traballaban os nosos devanceiros, era maiormente un ben aforado por unha renda a unha institución eclesiástica ou a un señor, e iso mantívose así ata finais do século XIX, principios do XX. Ademais, o desfrute íase partindo coas sucesivas herdanzas, xeración tras xeración; co que, a pesar de pequenas ampliacións nos predios e de que algún herdeiro conseguira construír unha casa nova, en xeral vivíase dun xeito apertado, no que era común a convivencia das familias nucleares, de pais e fillos, con avós, cuñados, sobriños, tíos, etc. De aí a pervivencia no subconsciente dos galegos desa aspiración secular a poder gozar da propiedade plena dunha casa. 

Esa historia explica por que cando os galegos saíron polo mundo e fixeron uns cartiños, no primeiro que pensaron foi en construír unha casa, cánto máis grande e fachendosa mellor. Por iso, cando un forasteiro visita Galicia por primeira vez sempre queda asombrado das casas que ve nas aldeas, ás veces verdadeiras mansións. Non obstante, metidos nese afán constructivo, desatado co diñeiro da emigración, esquecemos algo importante: que as casas duran máis cós donos. Ata hai pouco, en Galicia, a casa sempre fora unha institución familiar, que sobrepasaba con moito o intervalo vital do seu promotor, e servía ás xeracións seguintes; pero iso rematou nos anos sesenta coa emigración masiva da xente nova e co inicio do fin da Galicia rural. Poucos se decataron nese momento que se pechaba un ciclo de mil anos no que os clans familiares permaneceran, alomenos en parte, vivindo na contorna dos seus lugares de orixe, e, en moitos casos, ocupando as mesmas casas durante séculos; tal ignorancia é a que explica en gran medida a febre constructiva e restauradora de casas nas aldeas durante as tres últimas décadas. Porque debiamos ter sabido que non só de casas vive o home.  Agora, unha boa parte do país  está en extinción e non produce máis ca vellos, pero está cheo de casas: baleiras. Unha das poucas cousas nas que Ourense está á cabeza de Galicia, Galicia á cabeza de España, España á cabeza de Europa, e Europa á cabeza do Mundo, é no número de vivendas baleiras. As estatísticas din que son máis do 40% na provincia, o que significa que nas aldeas son máis do 70% ou o 80%.

Coñezo ben as tristes xeografías das casas pechadas, das ausencias infinitas, das paredes derruídas, dos tellados vencidos, das fiestras dislocadas, das cubas esmagadas, das ferramentas enferruxadas, das bonecas mutiladas. Tódolos días ando entre elas. Tamén sei das soidades dos últimos: dos seus medos, do seu cotián convivir cos fantasmas do pasado, da súa convicción de que todo foi inútil… do fácil que pode ser tolear asolagados no espeso silencio da ruína e do abandono…

Asisto a un enterro. Moito frío, dous autocares coase baleiros e media ducia de veciños: os que quedan. Á saída, un amigo cura, no adro, conta da visita pastoral dun bispo a unha parroquia, no Ribeiro e non hai moito. O bispo estaba tan admirado da nobreza e da abundancia do casarío coma do minguado da comitiva que o recibía, así que preguntou: a maioría destas casas estarán pechadas? Pois non, contestou un veciño, estanlle case todas abertas, pero por arriba… 

Artigo publicado no diario La Región o sábado 7 de febreiro do 2015.

Eurovisión

España preséntase este ano en Eurovisión cunha canción en inglés. Abandona así a lingua que utilizara nas 52 edicións anteriores: o español; se ben a protesta da Real Academia Española conseguiu rebaixar o inglés enxebre orixinal e meterlle de matute algo de castelán. O feito, inédito, enmárcase dentro do entusiasmo que reina en España coa aprendizaxe das linguas estranxeiras, do inglés en particular. Podería pensarse nunha consecuencia directa do mundo global e plurilingüe no que vivimos. E hai algo diso, pero existen outros  factores, tales coma a propia crise ou a especial idiosincrasia do nacionalismo español, que non convén esquecer.

Con respecto á crise, os españois, especialmente os galegos, sabemos ben a que conducen estas situacións: a que centos de miles de compatriotas teñan que buscarse a vida polo mundo adiante, coa desvantaxe que supón non dominar o idioma. Pero isto non é de agora. Na depresión dos trinta, detallaba Josep Pla o particular sistema educativo que experimentaba un amigo seu cos fillos: «Primero, les hago aprender idiomas, porque creo que conviene que mis hijos sepan pedir dinero a la mayor cantidad posible de seres humanos. Segundo, que aprendan a tocar un instrumento musical portátil… porque nunca se sabe qué necesidades inmediatas pueden sobrevenirle a uno». E nas mesmas estamos. Polo tanto, non serei eu quen poña en dúbida a importancia do inglés –antes foi o francés e o alemán, e quen sabe se pronto non será o chino ou o ruso!-, pero gardaríame do entusiasmo relixioso ó que somos tan afeccionados. Porque habería que saber que non estamos tan mal en inglés como se di: ocupamos unha posición media no prestixioso ranking EPI (English Proficeny Index), por encima de países coma Francia, Italia, Corea do Sur ou Xapón. Non, no que estamos mal é no resto: en ciencias, en matemáticas, en comprensión lectora, é dicir, en coñecemento. E temo que, con esta moda de ensinar conceptos fundamentais ós rapaces en inglés chapurreado, as cousas irán a peor. Por iso habería que curar de inmediato esa febre dos centros bilingües, o mesmo cá da última e perigosa ocorrencia do ministerio de querer esixir o coñecemento do inglés nas oposicións a profesor de calquera disciplina. En última instancia, debería saberse que hai idiotas que falan perfectamente o inglés e sabios que o descoñecen.

E o da idiosincrasia do nacionalismo español é algo indescritible. Xa se fixara Castelao, estando en París, en algo moi curioso: que os aristócratas españois que alí vivían e presumían de españolismo dictando conferencias no Louvre, logo, cando morrían e eran soterrados no cemiterio do Père Lachaise, nos seus maxestosos panteóns as inscricións lapidarias sempre estaban en francés… Pero, volvamos a Eurovisión e á canción de España: as enquisas indican que un 75% dos consultados prefiren a interpretación en inglés, mentres só o 5% se decanta polo español. Algúns verán niso un signo de modernidade cosmopolita: eu non! Sospeito nese 75% de englisófilos unha porcentaxe semellante á que se oporía a que a canción fose interpretada en galego, vasco ou catalán. Ou é que non lembramos a que se armou cando Serrat quixo cantar o "La, La, La" en catalán no ano 68? Dirase que choveu moito desde aquela; si, pero non tanto coma para lavar a cotra castiza do españolismo máis intransixente coa diversidade hispana. 

Custa moito, sexa en galego, sexa en castelán, explicarlle ós alumnos que a única maneira de reducir a forza centrífuga é diminuíndo a centrípeta. Imaxino o que será explicarllo en inglés! Non obstante, comprender iso resulta imprescindible para entender o problema de España.

Artigo publicado no diario La Región o venres 2 de maio do 2014

Pulpo, cap. III: Os donos da lingua

De quen é unha lingua? Interesante pregunta. García Calvo pasou os últimos anos da súa vida repetindo que non era de ninguén: «Señores: la lengua no es de nadie», proclamaba o sabio ós catro ventos. E houbo quen, desde Galicia, e incluso desde o castelán, colleu a mensaxe para pasarlla por diante dos fociños ós que sempre a defenderan, nacionalistas e galeguistas fundamentalmente. Manuel Rivas, agora académico, contra a declaración anarquista, defendeu outra teoría: que a lingua era de todos. Na realidade as dúas eran a mesma, como aclara a sabedoría popular: «O común é de todos e non é de ningún»; porque a lingua é un ben do común do pobo galego. Mentres tanto, desde os primeiros pasos da Autonomía, polo medio e medio do sementado, foise colando o equipo dos gardadores da lingua, un equipo estritamente necesario, porque a lingua, coma calquera outro ben, precisa de coidados. E, en xeral, realizou un bo traballo  -tampouco se pagou mal!-. O problema foi que, no medio do balbordo patrimonial, os coidadores, maiormente filólogos, fóronse facendo coa propiedade; coma cando os caseiros aproveitan as liortas dos herdeiros para acabar gobernando a facenda cal se fose súa. Así convertéronse en “Autoridade”, figura na que os galegos sempre confiamos, porque nos permite centrar a desconfianza no veciño. Agora, basta atender ás redes para ver como, confirmando a Erich Fromm, a Autoridade xa ten o seu exército de seareiros.

Sobre o perigo de entregar a lingua ós filólogos xa escribira Séneca -«Grammatici custodes sunt, non auctores linguae»-, e logo moitos outros. Aquí, os normativizadores tamén cometeron excesos, porque: «…felices con la titularidad conseguida se pusieron a normativizar todo lo que encontraron por delante, sin más norma que la que nace de su mesa de lucubraciones…se defienden diciendo que aquí todos queremos imponer nuestra propia norma cuando los únicos que la imponen son ellos.». Quen escribía isto? Un de Galicia Bilingüe? Non, amiguiños; era Díaz Pardo, que sempre dicía o que pensaba, aínda que fose «la mejor manera de perder amigos». E concluía: «La lengua la construyó el pueblo para satisfacer necesidades de comunicación y no para el cumplimiento de normas dictadas.». Agora, ó condenar a pulpo ó exilio dos dicionarios, sabendo que era palabra usada polos galegos de hai mil anos, cométese un dos erros máis graves na historia recente do galego. Porque non só é un golpe de forza inadmisible contra o pobo galego, único, lexítimo e indiviso propietario da lingua, senón que atenta contra o que os académicos máis deberían protexer: o patrimonio lingüístico de Galicia. 

Bermejo Barrera, catedrático de historia e fino analista, nun ensaio imprescindible titulado “Os demos da cultura galega”, proclama como segundo eixo estruturador da mesma que «a cultura é basicamente a lingua». E dese pretensado eixo deriva o poder dos filólogos, ós que «todos os políticos queren ter do seu lado». Arredor dese poder e dos medios económicos que move formouse o partido dos donos da lingua, moi severo coa disidencia –de aí o silencio dos que poderían falar-. Alonso Montero xa defendía a lingua cando moitos membros dese partido aínda non naceran, cando xa se sabe o que se cobraba por iso, pero non forma parte dese grupo de influencias. Xesús é valente, como o fora Isaac, pero non é Superman: faranllo pasar mal!

E que dicir dos seareiros que van por aí dicindo parvadas? Nada, non paga a pena; só lembrar algo que deixou escrito Castelao: «irmáns, fuxide sempre dos parvos!».

Artigo publicado no diario "La Región"o venres 11 de abril do 2014

Toponimia do Carballiño

O día 14 de xuño presentabamos no Salón de Plenos do Concello do Carballiño o meu libro Toponimia do Carballiño. Si, xa sei que soa a moi oficial, pero a Casa da Cultura estaba ocupada pola Peña Barcelonista. A presentación correu a cargo de Xesús Alonso Montero, quen, como resulta evidente, non estaba alí pola categoría da miña obra, senón en razón da amizade que nos une. Tamén falaron: Avelino Muleiro, director do Instituto de Estudios Carballiñeses, o alcalde do Carballiño, Argimiro Marnotes, e Lucila Ventoso, da Editorial Andavira. Os eloxios que alí se fixeron do autor e da obra foron, sen dúbida, excesivos; pero isto sempre ocorre neste tipo de actos, nos que un adoita estar acompañado por verdadeiros amigos. Eu, pola miña parte, agradecín a presenza de tódolos circunstantes e o traballo dos que colaboraron e fixeron posible a edición de Toponimia do Carballiño, en especial: Francisco Fumega, polo mapa toponímico; Juan Rúa, polas fotografías, e as profesoras Anabel Boullón e Rita Abraldes, así coma o profesor Pepe Troitiño, por diversas contribucións que axudaron a mellorar o libro. Logo, lin un texto preparado para a ocasión, artellado arredor da descuberta que fixera non había tanto tempo de dúas cousas moi importantes que tiñamos en común Xesús Alonso Montero e máis eu: a primeira, que ningún dos dous rematamos de ler O Quixote; a segunda, que nunca daremos por rematada esa lectura. Así que a tarde foi moi cervantina e o acto resultou fermoso e emotivo. E todos quedamos moi contentos, que era do que se trataba.

Agora o libro xa está nas librerías, onde pode adquirirse ó prezo de 12 euros. Quero sinalar que para a edición non se pediu ningún tipo de subvención. E sobre isto dicía na presentación:

«...Eu, aínda que entendo e defendo que os gobernos deben apoiar a cultura, en xeral son contrario ás subvencións, que case sempre acaban sendo un medio de favorecer ós amigos. No caso concreto dos libros, estou de acordo cunha afirmación lapidaria de Pla, escritor do meu gusto, que dicía que o home non fora posto na Terra para ler libros. Trátase, aínda que hoxe non resulte moi propio dicilo, dunha verdade incontestable, xa que a única encomenda que se nos fai no capítulo I do libro do Xénese é a de “medrade e multiplicádevos!”. Encomenda á que, obedientes, nos seguimos aplicando os humanos cun entusiasmo moi superior ó que poñemos na lectura dos libros. Pois ben, do postulado de Pla deduzo que se o home non foi posto na Terra para ler libros, moito menos puideron ser postos os concellos ou as deputacións para editalos. Si, desconfío da cultura subvencionada. Don Albino Núñez, autor ourensán de obrigado coñecemento, e a quen, por outras razóns,  cito cumpridamente no meu libro, deixou escrito isto: “El Quijote fue escrito en un lugar donde toda incomodidad tiene su asiento. Cuando el arte es un lecho de rosas, los creadores acostumbran ser un conjunto de mediocridades que tienen como principal talento descubrir sinecuras y un fino olfato para las conveniencias”. Os galegos deberíamos saber que Neira Vilas e a súa muller Anisia Miranda andaron por Bos Aires cargados cunha maleta chea de Memorias dun neno labrego, indo de sociedade en sociedade, para tratar de vendelas e recupera o diñeiro gastado. Que o meu ilustre conveciño don Eladio Rodríguez morreu sen ver publicado o seu magno dicionario, editado anos máis tarde, non grazas a unha subvención pública, senón á financiación desinteresada dun grupo de emigrantes galegos en Venezuela. Ou que Domingo Fontán, o autor do mapa que serve de trama á portada do libro, cando en 1834 lle entregaba a primeira copia do seu traballo á raíña rexente escribía: “aspirando tan sólo ser útil a Galicia consagré a este objeto mis ahorros, mi salud y mis tareas científicas por más de docena y media de años”. Non, ningunha das grandes creacións da cultura galega se fixo grazas a unha subvención. En consecuencia, sería inxusto que unha obra tan insignificante coma que hoxe aquí presentamos a tivese. Foi así, con estas razóns e con cinco pesos no peto, como cheguei á porta da editorial Andavira, como o libro comezou a saír adiante e como eu comecei a estar máis tranquilo. Porque, como lle dicía don Quixote a Sancho no seu eloxio da liberdade: “Venturoso aquel a quien el cielo dió un pedazo de pan, sin que le quede obligación de agradecerlo a otro que al mismo cielo”.».

Outro tema que sempre aparece cando se publica un destes libros é o do seu carácter local e interese limitado. Sobre iso dixen:

«...Un día despraceime á biblioteca de Ourense para consultar o libro Toponimia de Marín, do eminente relixioso e lingüista de Xunqueira de Ambía, profesor Elixio Rivas. Para a miña sorpresa o libro aparecía nos ficheiros pero non nos estantes. Intereseime polo tema e descubrín que os responsables da biblioteca de Ourense, emulando ó cura e ó barbeiro no donoso e grande escrutinio que fixeran na biblioteca de don Quixote, condenaran á Toponimia de Marín de Elixio Rivas igual có Licenciado Pero Pérez e Maese Nicolás condenaran ó Amadís de Grecia ou ó Felixmarte de Hircania. A razón que neste caso esgrimían era que se trataba dun libro de interese local, como deixaba ver ben ás claras o seu título, Toponimia de Marín; de nada serviu que eu intercedese polo manual, dicíndolle que se trataba dunha das obras máis principais da toponimia de Galicia, e que o seu autor, ademais, era veciño de Ourense. A decisión estaba tomada: ó curral con el!  Creo que tampouco houbera valido de nada que lles lese unha pasaxe do libro na que o autor escribía que escollera Marín por razóns de estancia, pero que “cualquiera retazo de Galicia cumpliría el mismo fin”, co que quería dicir que calquera concello, incluso calquera parroquia de Galicia diría eu, valería para acometer o estudo da toponimia da Nosa Terra. Porque, en efecto, as parroquias, e os concellos galegos na súa orixe non son máis ca sumas de parroquias, son coma as células dun ser vivo, que dentro conteñen toda a información xenética que explica de onde tal ser vén. Nas parroquias, se o sabemos buscar, atoparemos, coma quen di, o noso ADN histórico e identitario. Como resulta obvio, nunha soa parroquia ou nun só concello non están tódolos topónimos, pero si están os fundamentos de toda a toponimia de Galicia.  Castelao apenas recollía citas nos seus textos,  pero dá unha de Heine que vale por centos, e que eu repito a miúdo: Así como dende a máis pequena fiestra pode contemplarse a inmensidade do ceo, dende a máis pequena terra pódese comprender toda a grandeza do mundo... Polo tanto, non nos deixemos enganar polos títulos dos libros...».

Algún preguntarase como non din noticia no meu blog da presentación do libro. "Y así, sin dar parte a persona alguna de su intención, y sin que nadie le viese, una mañana, antes del día se armó con todas sus armas, subió sobre Rocinante... y por la puerta falsa de un corral salió al campo con grandísimo contento y alborozo de ver con cuánta facilidad había dado principio a su buen deseo". Se a maior aventura endexamais contada comezou dese xeito, como non debería comezar calquera brincadeira coma a miña?

O Caso Pokemon: breves apuntes sobre a xustiza

Que é a xustiza? “Non houbo pregunta algunha sobre a que meditaran tanto os espíritos máis ilustres, desde Platón a Kant. Non obstante, agora coma entonces, carece de resposta”. Isto dicía Hans Kelsen, talvez o máis importante filósofo do dereito do século XX.

O mesmo Kelsen demostrou que non existe a xustiza absoluta, soamente a relativa: “Eu nin sei nin podo dicir o que é a xustiza...tan só o que é para min a xustiza...”.

Resulta máis fácil recoñecer a inxustiza. Talvez porque a inxustiza é real e abunda; mentres, a xustiza pura é unha simple aspiración, tan imaxinaria coma indefinida.

A xustiza e a inxustiza sempre foron da man: “Cabe decir de todo género de justicia humana que brotó de la injusticia, de la necesidad que ésta tenía de sostenerse y perpetuarse. La justicia y el orden nacieron en el mundo para mantener la violencia y el desorden.”. Isto pensaba Unamuno.

Non hai que confundir a xustiza co dereito. Cando Castelao, nun dos seus debuxos, recollía un sentimento común do pobo galego en forma de pregaria, “da xustiza líbranos Señor!”, referíase ó dereito.

Platón esforzábase en demostrarlle a Polemarco que a xustiza non consistía en facerlle o ben ós amigos e o mal ós inimigos. Non pode dicirse que tivera moito éxito. En España, e na maior parte do mundo, a xustiza segue a ser aquilo que se lle aplica ós inimigos. De aí a ameaza: voute levar á xustiza!

Para o alcalde de Ourense todos piden xustiza, os amigos e os inimigos. Todos teñen o mesmo concepto de xustiza ca Polemarco.

Os mesmos esforzos fixo Platón para mostrarlle a Trasímaco que se equivocaba cando definía a xustiza como o interese dos máis fortes.

A maioría dos españois, segundo se desprende das enquisas do CIS, seguen a pensar o mesmo ca Trasímaco.

Teño observado en infinidade de ocasións que a xustiza é unha das cousas que máis temen os individuos. A xente non pide xustiza: pide favores! O que pasa é que ó que a favorece chámalle xustiza.

Os homes xustos adoitan ser desprezados e vituperados, cando non perseguidos. Por algo rezan as escrituras: “Ditosos os perseguidos por causa da xustiza, porque deles será o reino dos ceos.”

Gregorio Marañón deixou escrito no prefacio do Lazarillo: “El triunfo de lo que no es justo produce siempre unha impresión depresiva en la sociedad.”. Logo da imputación do alcalde de Ourense observei na sociedade desta provincia algo parecido a esa impresión depresiva da que falaba Marañón. Significa iso que trunfou algo que non é xusto?

Son moitos os que pensan que neste caso, coma en todos, hai que aplicar a xustiza e punto, sen ponderar ningún outro factor. Lembro algo que dicía Josep Pla: “En un mundo que es esencialmente injusto, la justicia teórica, absoluta, es un enorme revulsivo. La justicia se debe tomar con calma y debe aplicarse en pequeñas dosis”.

“Lo harán todos, pero a usted le pillamos”, parece que lle dixo a xuíza do Caso Pokemon ó propietario de Vendex, segundo aparece nun diario.  Se lera a Unamuno non sería tan categórica: “no hay derecho estricto a castigar a un culpable mientras otros se escapan por las rendijas de la ley”. “Es preferible  la impunidad de todos a la ley del embudo”.

Elemento esencial do poder xudicial é garantir a independencia e a imparcialidade dos xuíces. O home da xuíza deste caso é membro da comisión executiva do Partido Popular de Lugo. Non afecta iso á súa independencia?

Son comúns as queixas do poder xudicial polas interferencias que sofre por parte dos outros dous poderes do estado. Onde cabe queixarse cando as interferencias circulan en sentido contrario?  Alguén, xuíza incluída, ignora os efectos políticos da apertura deste caso xusto nas vésperas dunhas eleccións en Galicia?