La corrupción está minando este país.
La virtud, el honor y la ley
se han esfumado de nuestras vidas
Al Capone
Nin sequera os máis críticos co noso panorama político podían imaxinar que
a democracia española chegase ó actual
grado de deterioro. Os datos que un día si e outro tamén imos coñecendo sobre a
corrupción xeneralizada deixan ver ben ás claras cal é a catadura moral de boa
parte dos nosos gobernantes, ademais da súa insuperable hipocrisía e desvergonza
para a mentira. Este estado de cousas lémbrame a historia do padre Hudson, un persoeiro
de ficción creado por Diderot, protagonista dun dos relatos incluídos en Jacques o fatalista. O padre Hudson era
un reformador da orde dos Premonstratenses, orde fundada por San Norberto, cuxos monxes vestían hábito branco inmaculado e non usaban roupa interior. Posuía o padre Hudson unha
aguda intelixencia, era culto, xovial, discreto, tiña gusto pola orde e un
singular amor ó traballo; por todo iso era moi respectado dentro da súa Congregación.
Grazas ós seus méritos, foi colocado á fronte dun convento no que tanto os
deberes relixiosos coma os asuntos temporais se levaban con certo desorde. O
padre Hudson, desde a súa chegada ó cargo, foi moi severo e estrito no seu
goberno. Pero esa faciana intachable ocultaba outra, a verdadeira: que a «austeridade
que lle impuña ós demais nona aplicaba consigo mesmo.». O padre Hudson era en
realidade un verdadeiro senvergonza que «escondía as máis fogosas paixóns, a
máis desenfreada afección polo pracer e polas mulleres, o xenio máis exacerbado
pola intriga, as costumes máis licenciosas, e que practicaba o máis absoluto
despotismo na organización do seu convento». Contigua co mosteiro no que
impoñía a súa ríxida disciplina, estaba a casa prioral que «convertera no teatro
dos seus devaneos nocturnos». Esa dobre moral do padre Hudson foi descuberta
con indignación por algún dos seus subordinados, quen se atreveu a poñer en
coñecemento de instancias superiores os feitos. Para investigar o tema
desprazouse ó convento unha comisión formada por dous frades. Sabedes onde conseguiu
poñer o padre Hudson ós dous membros da comisión unha vez constataron a
veracidade da denuncia? No cárcere! E o padre Hudson? Foi ascendido a unha
maior dignidade!... A historia do padre Hudson e o fariseismo dos nosos
gobernantes tamén me lembran aqueles “clericais” dos que falaba Castelao, que
poñían unha efixie do Sagrado Corazón na porta da súa casa e dentro dela convivían
cos sete pecados capitais! Non vos
resultan de actualidade estes relatos? En quen pensabades cando os que investigaban
os delictos eran castigados? En _ _ _ _ A- _ _ _ _ A _ _ _ _?
Si, tal vez unha das caras máis repugnantes que pode presentar a natureza
humana sexa esa: a da hipocrisía dos que
predican virtudes que non practican ou anatematizan pecados que os enlodan. Pero, é esta unha característica de tódolos políticos? Son todos iguais como opina
moita xente? Walter Benjamin, se nos atemos o que escribe en “Dirección Única”,
pensaba que non: «Cánto máis hostil á tradición é un home, máis inexorablemente
somete a súa vida privada ás normas que desexa converter en lexisladoras da
orde social futura. Pola contra, o home que se cre consecuente coas máis
antigas tradicións, contrapón, ás veces ostentosamente, a súa vida privada coas
máximas que, de forma implacable, defende na vida pública… Así se diferencian
os tipos políticos do anarco-sindicalista e do conservador». Coido que Benjamin
tiña razón. Pero habería que sinalar que, dado que nos atopamos rodeados de
“conservadores”, o tipo político que retrata non estaría presente nos partidos
da dereita exclusivamente, tamén aparecería, como resulta obvio, nos da
esquerda ou incluso nos sindicatos, cando non entre os que presumen de ser
anarquistas. Agora ben, o seu fogar natural sería o da dereita. Outro Benjamin,
este británico aínda que tamén de orixe xudía,
que fora político moi destacado, pensaba o mesmo: «un goberno
conservador é unha hipocresía organizada». E el tiña que sabelo ben xa que fora
o lider dos conservadores británicos e presidira dous gobernos do Reino Unido
na época da Raíña Victoria.
E con respecto á mentira, de agora en diante e visto o visto, seguirei unha máxima de Claude Cockburm, un magnífico periodista británico que fora corresponsal do Dayly Worker na Guerra Civil Española e que incluso loitara como miliciano do Quinto Rexemento na Serra de Madrid. A máxima dicía así: "Non creas nada ata que non sexa oficialmente desmentido". Pois iso.