Cadáver con can ó fondo

Éste vaise i aquél vaise,

e todos se van.

Rosalía de Castro

Onte recibín unha moi mala noticia. O señor Luciano, a quen lle dedicara non hai tanto tempo unha entrada no meu blog (O señor Luciano, o Farrapeiro e a Praza de San Clodio), apareceu morto na casa da Praza de San Clodio, onde habitaba desde había uns anos. Como o señor Luciano sempre se queixaba do gasto da  corrente, sorprendeulle a unhas veciñas ver prendida a luz da súa galería cando aínda era día grande. Petaron na porta e non houbo resposta, pero o seu Renault Clio estaba alí. Entón decidiron chamar á Garda Civil que foi a que descubriu o corpo sen vida do veciño caído sobre o piso. Contaron que levaría un ou dous días morto e cerca de oitenta anos vivo. Penso na soidade tan absoluta que debe inundar ó home cando se enfronta ó momento fatal e definitivo sen a calor dunha man amiga! Confórtame supoñer que ó señor Luciano non lle dera tempo a pensar niso. Pero preocúpame a cantidade de xente que, nesta cibersociedade, morre sen o contacto desa man confirmadora da existencia. Por desgraza, non estaba con el o Farrapeiro, que houbera dado os primeiros laídos de alarma, e talvez unha man houbera chegado a tempo... Pero, o can estaba estes días na casa duns veciños que habitualmente residen fóra, ós que lle ten moito apego: para o pobre animaliño son coma aqueles tíos ricos que chegaban das Américas e dos que non nos apartabamos un minuto.

O señor Luciano viñera parar a San Clodio despois de que o seu matrimonio rachara. “A min non me quere ninguén”, adoitaba dicir. Pero todos sabiamos que era un bo home, e que merecía ser querido. Entereime agora que non era do San Amaro, como escribira na pasada entrega, senón da provincia de Lugo: casara no San Amaro. Dixéronme que a pesar de gozar de boa saúde, alomenos aparentemente, tiña moi preparado todo o relacionado coa súa morte: non quería deixarlle traballo algún ós herdeiros. Xa pagara tódolos gastos do enterro, e un domingo ata levara a un da funeraria ó lugar de onde era natural para que soubesen ben onde quería que o soterrasen. Supoño que a un home que vive solo esas son cousas que lle preocupan moito. É probable que o desenlace non fose máis cá temida representación real dunha escena moitas veces imaxinada... Penso agora no que será do Farrapeiro. Se non fose polas dificultades legais, estou seguro que o señor Luciano lle houbera deixado unha parte substancial da súa herdanza. De tódolos xeitos, en San Clodio, ó Farrapeiro nunca lle faltará unha taza de caldo coa que quentar as tripas. É ben sabido que entre a xente humilde, agora cunha pensión mínima e antes sen ningunha, nunca se viu que un can morrese de fame!

Foise coas cereixas o último home da Praza de San Clodio. Aínda non chegaron os outros que esperabamos. Talvez nunca cheguen.

Descanse en paz

benquerido señor Luciano