O Tour

Hai algo que trato de non perderme cada verán: a transmisión televisiva das etapas do Tour de Francia. En certa medida verán e Tour son para min partes indivisibles dunha mesma cousa. Trátase dunha afección que me vén de lonxe. Comezou cando escoitaba na radio as xestas de Bahamontes, no programa Radio Gaceta de los Deportes, que principiaba e remataba cos apoteósicos acordes da marcha Radetzky, talvez a melodía radiofónica máis popular da España de Franco despois da Generala, a militar sintonía dos “partes” de Radio Nacional. Cun ano ou máis de atraso, ás veces víanse no cine as correspondentes imaxes nas reportaxes do NODO, que acababan certificando o que un xa escoitara e imaxinara, e o mesmo pasaba cos outros deportes. Na cafetería do Cámping de Leiro, entre baño e baño naquel paradisíaco río Avia, alá polos finais dos sesenta, vería as primeiras transmisións televisivas dos finais de etapa, aínda en branco e negro; e se había un peso tomaba un “apolo”, un xeado multicolor que se correspondía en forma e nome co espírito espacial daquela época. Eran os tempos de Julio Jiménez, de Pérez Francés, de Manzaneque, de Fuente, … e de Luis Ocaña.

Despois de mediados dos setenta chegaron os televisores a cores e as retransmisións en directo, con profusión de medios. Pero isto xa nos colleu na mili, no traballo da emigración, preparando oposicións, descubrindo novos territorios coa mochila ás costas, tumbados na praia pegadiños á moza... E un trataba de ver as etapas, pero non era fácil… Só despois da estabilización laboral, e familiar, retomamos o Tour. 

Agora xa estabamos nos oitenta. As antigas e pesadas bicicletas, perdida a súa función de medio de automoción, xa foran á chatarra; calquera podía ter unha Orbea ou unha BH de carreiras, e todo o mundo quería practicar o ciclismo. Os amigos dispersáranse, a barra do bar transformárase na sala de estar dun piso alugado ou recentemente hipotecado, e ó televisor uníranse un sofá tresillo, unhas persianas a medio baixar e unha mesiña cun chupito de licor café ou unha cervexa encima. Sucedía que os ardores competitivos da mocidade ía deixando paso ós sosegados praceres do adulto. Era a época de Perico Delgado, a do irlandés Stephen Roche e a daquel par de holandeses, Jan Theunisse e Steven Rooks, que tanto me gustaban. Logo viñeron os gloriosos cinco anos de Indurain, quen fixo máis polo coñecemento da xeografía francesa en España ca miles de profesores do ramo. E algúns ata collemos os coches para visitar aqueles santuarios dos Alpes e dos Pirinéos, tantas veces vistos coma imaxinados, pero nunca pisados. Non obstante, despois da cansada viaxe, a maioría concluímos que nada coma o sofá e a televisión para desfrutar do Tour como é debido. E nesas seguimos.

O sábado pasado comezou a 102ª edición da carreira, en Holanda. E, ata o de agora, estanse cubrindo as expectativas de xeito sobresaínte: magníficas paisaxes –que gran desenrolo se observa en Holanda, e en Bélxica, e que coidadas e traballadas están as terras…-, multitude de afeccionados nas estradas e circunstancias de carreira apaixonantes. Eu ata pediría algo máis de tranquilidade na primeira semana, pois espertar dunha boa sesta cando os ciclistas xa pasaron a meta tamén forma parte do ritual do seguidor televisivo do Tour. Pero o gran espectáculo da épica do ciclismo, por moitos motivos incomparablemente superior á da maioría dos deportes, chegará nas míticas cumes alpinas e pirenaicas. E aí estaremos, tumbados no sofá, coa cervexa fresquiña ó alcance da man e coas persianas a medio baixar, cumprindo coma cada ano con esta devoción que tanto acougo lle dá á vida, tan dada de por si a perdelo.

Artigo publicado no diario La Región o venres 10 de xullo do 2015