Ó acolleito

Por fin parece que rematou o bo tempo. Os meteorólogos non dan crédito das temperaturas acadadas este mes de santos, de máximas en Galicia ata cinco graos por encima do normal: con terrazas a tope, con xente nas praias, con flores que non terminaban de mucharse… Pero a min, o que acabou de convencerme da realidade do cambio climático foi ver a unha señora abanicándose na misa de once, hai dous domingos,  na igrexa de Longoseiro; unha igrexa de natural fría, coma case todas. Visto o visto, ata penso que podería ter razón Delibes cando xa aventuraba hai anos que un quecemento inusitado na Terra podería selo principal perigo de extinción da civilización: porque se nas igrexas vemos abanicarse ás señoras a mediados de novembro, que non poderemos ver cando cheguen as calores dos próximos veráns? 

E o caso é que eu xa botaba de menos o frío. Porque chega un momento no que un precisa recollerse e abandonar por un tempo esa expansión vital e de portas afora que comeza na primavera e cristaliza no verán. O outono, na realidade, nunca significou unha extensión estival, senón máis  ben unha aclimatación para o recollemento invernal; un recollemento que, lonxe do que se podería pensar, sempre tivo os seus encantos.

Aparecen os primeiros fríos e, do mesmo xeito que dá gusto abrigarse para dar unha volta polas rúas desertas, mentres esa gurriana do norte che arrefría o nariz e che espabila a mente, tamén resulta delicioso recollerse no interior dun sitio cálido e confortable, e ver o frío desde detrás duns cristais abafados. Tampouco hai moitos praceres comparables ó de acender o lume e sentarse ó seu carón para quentarse e contemplar como as lapas de infinitas formas se van facendo e desfacendo no aire, sen ninguén que te apure, mentres o pensamento te leva polo pasado e polo futuro, liberándote do peso do presente. E que dicir desas tardes nas que un se acurruncha cunha manta no sofá, mentres no exterior caen chuzos de punta e pola tele pasan unha película de aventuras con paisaxes nevados?... E que noites mellores cás longas do inverno para gozar da compañía? Antes era nos fiadeiros, nas muiñadas, nos pendellos onde estilaban os augardenteiros, nas tabernas, nas adegas ou nas humildes lareiras aldeás; hoxe é case exclusivamente nos bares, nas cafeterías ou nas casas particulares, porque nisto tamén se perdeu bastante, pero o encanto único do contacto humano é semellante.

Ata no amor resulta máis productivo este tempo de recollemento. Pla aseguraba que era agora, na invernía, cando se producían a maioría das cristalizacións amorosas. Porque, mentres o namorado de verán adoita ser de natureza morosa, lampantina e preguiceira, o de inverno, pola contra, ó fuxir do natural baleiro que lle produce o frío nas súas interioridades, o que tamén exacerba a súa sensación de soidade, resulta tan rápido, eufórico e contundente nas súas actuacións que algún nin pode deixar pasar a seguinte primavera sen escoitar, na compañía do seu amor e diante de familiares e amigos, a  epístola de San Pablo ós Corintios... Claro que hai que recoñecer que este último comportamento, sen eliminar os previos, foi minguando nos últimos anos. 

Por todo iso, antes da entrada en anómalo e irrespectuoso advento electoral, quixera eu lembrarlles, benqueridos lectores, que  non convén deixarse enganar, e menos vencer, por estes días curtos, por estes ceos encapotados, por estes aires húmidos e fríos,  por estas bafaradas de néboa que soben desde os vales;  nin sequera polos fumes azuis e fantasmagóricos que neste tempo adoitan quedar suspendidos sobre a terra. Porque a vida sigue, ó acolleito. 

Artigo publicado no diario La Región o sábado 28 de novembro do 2015