martes, 1 de noviembre de 2011

Todo vai peor

John Kenneth Galbraith (1908-2006)



Sabemos o que custan as cousas,
pero non temos nin idea do que valen.
Tony Judt

Coa que está caendo, cando un escribe sobre calquera cousa que non sexa a difícil situación económica que está a pasar o país, non resulta fácil abstraerse do pensamento de que salvo isto, e a saúde, todo ten unha importancia mínima, ridícula e insignificante. Tal vez sería preciso facer algunha anotación ó respecto, aínda que só sexa para deixar constancia de que a un tamén o preocupan as cousas importantes. Percíbese na xente unha sensación de desacougo, de “hora vella” kafkiana: «é coma se houberamos descoidado moitas cousas... Ata agora desentendémonos de todo iso e dedicámonos a facer o noso traballo, pero os acontecementos destes últimos tempos preocúpannos...».


E, aínda que o pareza, tampouco resulta fácil poñer por escrito o que un pensa, sobre todo se non está de acordo co pensamento imperante. Diráselle que os temas da economía son para especialistas, que non está preparado para ter voz nesa liturxia e que, coma se dunha relixión se tratase, basta  con ter fe nos sumosacerdotes. Non obstante, todos os que levamos unha casa somos, en certa medida, especialistas en economía, alomenos nalgún dos seus principios máis fundamentais. Mentres, os economistas profesionais, como dicía Galbraith, ofician nunha pobre ciencia que adoita realizar os grandes descubrimentos cando xa pasaron os feitos. En última instancia, os cidadáns, aínda que non estean preparados para dar solucións, son moi capaces, coma calquera enfermo, de darse conta de cando algo non vai ben; tanto coma de percibir que os tratamentos prescritos non están dando resultado. Pois si, como pensaba Tony Judt (Algo va mal, 2010), “algo ía mal”, e  a penas un ano despois, como se podía sospeitar, “todo vai peor”.


A crise que nos afecta é un problema relacionado con múltiples variables, de solución tan difícil coma incerta. O meu propósito non pasa de facer algunha reflexión sobre un aspecto que ten demostrado ser o mal máis perverso das crises: o desemprego. A Gran Depresión, posterior o crack de 1929, ensinounos moitas cousas e a fundamental  foi a posibilidade dun alto nivel de desemprego permanente xunto a unha depresión xeral e continuada. Ata entón, de acordo coa teoría económica clásica, pensábase que as leis do mercado impedirían un alto nivel de desemprego tralo correspondente axuste de prezos. Pero non, coa depresión da década dos trinta aprendeuse, de forma tráxica, que os ingresos non sempre se reinvisten, que en épocas de inseguridade moitos cartos van parar ás caixas fortes e que os parados medran coma a espuma. Así, en 1932, o desemprego alcanzaba en Estados Unidos ó 25% da poboación activa, e en Alemaña o 40%. Nesta coxuntura, non o esquezamos, chegou Hitler e a Segunda Guerra Mundial... O mesmo Galbraith, a quen antes citaba, un dos máis profundos analistas do crack do 29, afirmaba: «Foi a guerra e non a sabedoría económica a que levou ó final da depresión».  

Primeira lección: non tentar a sorte!
(probablemente continuará)

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Cando lía o texto, imaxinaba a guerra como solución a crise que estamos vivir. Póñenseme os pelos coma escarpias só de pensalo.
Dicimos que hai que coñecer a historia para no repetila, e non é certo, alo menos neste tipo de tema. O que pode, quédase con 24 millons ou máis. Os gobernos deixaron de facer o propio para poñer en maos do mercantilismo os noso sudor, esquencénronse de que as empresas estivesen vertebradas no tecido social do país, sobre todo a base que nos conforma, a potencial. Se esto se dese nalgún momento, se a economía estivese divesificada, non chegaríamos a este estado de cousas.
Os que levamos una casa dámonos conta de moitas cousas que o político profesional non se dará nunca, xa que vive nunha realidade ben distinta.
Non sigo porque ainda é moi cedo, e non sei se a bolsa caeu de novo ou se todo vai ben, ou se a construcción rexurdiu de novo e agora a caixa de galicia xa é de novo do " País ", e Fenosa tamén, e tantas outras . . .. .

Saúdos e que teña vostede un bo día de traballo.

Paz Zeltia dijo...

eu só chego a saber que algo non vai ben...

Amando dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Amando dijo...

Amigo Jean:

Me resulta sorprendente, a medida que avanzo (lentamente) en la lectura de tu espléndido blog, la de lecturas comunes que de alguna manera nos han 'afectado'. No sólo tenemos territorio común, también 'apoyos' comunes para (de alguna manera) dar sentido al cómo transitarlo. Tony Judt, Montaigne, Barthes... El 'Algo va mal' (Judt) tal vez podría compensarse con 'Genes, pueblos, lenguas' (Cavalli Sforza); seguro que conoces esta publicación. Ciertamente algo va mal, pero tengo la sensación (los artistas también nos equivocamos con demasiada frecuencia) que saldremos con cierto salero; eso sí ¿el precio? me temo que siempre caro. La Humanidad aún es muy joven y por ello nos quedan muchos tropezones que asumir. La de la 'violencia' no deja de ser una solución que la Naturaleza ofrece; esperemos que sea leve.
Leyendo tu blog caigo aún más en la cuenta sobre lo mucho que debo de aprender para mejorar el mío sobre Roucos; de momento sigo recogiendo 'materiales' y tal vez llegue un momento en que con todo ello logre articular una teoría sobre su devenir. De momento ya empiezo a sentir que Roucos es cualquier pueblo del planeta: su diversidad lo hace 'hermano' de cualquier aldea rural (dios ¡cuánto se puede uno llegar a disparatar!).
Espero, esperamos esa segunda parte que medio prometes.
Salud, amigo.